Leifsstöð og afmæli

Jæja, nú er allt tilbúið, snyrtitaskan komin ofan í ferðatöskuna og búið að loka henni.  Sólin skín, kyrrð á laugardagsmorgni og allt er frábært.

 

Minný og Sigvaldi ætla að keyra mig suð’r eftir eins og Suðurnesjamenn segja þegar farið er frá Höfuðborgarsvæðinu og til Keflavíkur.  Ég á eftir að smella kossi á nokkra þar, að sjálfsögðu gef ég mér tíma til þess og reikna með að „tékka mig inn“ í flugið kl. þrjú. 

 

Ssssssssppppppppeeeeeeeennnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnaaaaaaaaannnnnnnnnddddddddddiiiiiiiiiiiiiiiiii............

 

Nú veit ég ekki hvenær ég blogga næst, það er ekki víst að ég nái að gera færslu á morgun en þar sem það er nokkuð merkilegur dagur eða afmælisdagurinn hans Steina, þá tek ég hér með forskot „á sæluna“ og segi: Til hamingju með daginn Steini minn og njóttu hans vel.

 

Á morgun má taka undir þetta (allir saman nú):

Hann á afmæl’ í dag,

hann á afmæl’ í dag,

hann á afmæl’ ann Steini,

hann á afmæl’ í dag.

 

„Bloggumst“ síðar

Föstudagssíðdegi

Andrúmsloftið á föstudagseftirmiðdegi finnst mér oft svo merkilegt.  Það liggur oft eitthvert eirðarleysi í loftinu, sérstaklega þegar sólin fer að hækka á lofti og það er svona gott verður eins og í dag.  Ég tók eftir þessu fyrst þegar ég var unglingur í skóla.  Stundaskráin var oftast tóm eftir hádegi á föstudegi og tilvalið að nota tækifærið til að kíkja nið’r í bæ.  Athuga hvort vinirnir og/eða kunningjarnir væru ekki að þramma upp og niður Hafnargötuna (í Keflavík), hvort það væri eitthvað nýtt í Fataval eða Póseidon - sem voru tískuverslanirnar í þá daga.  Við bjuggum ekki svo vel að hafa kaffihús í bænum á þessum tíma, það dugði bara að setjast á tröppurnar við pósthúsið eða einhversstaðar annarsstaðar til að spjalla og hafa það gott, horfa á þá sem voru komnir með bílpróf og voru „á rúntinum“ - kannski fengi maður að vera með....  Árni Sam bíókóngur var þá með Víkurbæ og Jósafat Arngrímsson með Kyndil.  Þeir kepptust við að spila vinsælustu músíkina og beindu hátölurunum út á götu. Það var nú skemmtilegt.  Mér finnst einmitt vera svona andrúmsloft í dag, það liggur við að ég skelli mér til Kef. til að gá hvort eitthvað hafi breyst.

 

Nú er ég næstum búin að pakka, það er margbúið að fara yfir farangurslistann, strika út og bæta við en héreftir verður engu breytt.  Védís vinkona mín segir að það komi að þeim punkti þegar ekki er hægt að gera neitt meira.  Nú er ég komin að þeim punkti.  Ferðataskan stendur opin hér rétt hjá mér og já, furðulegt nokk, ég get lokað henni!  Það sem eftir er dagsins mun ég bara gera það sem mér sýnist, njóta veðursins og föstudagsins.

Góða helgi.

 

Ég stefni að því að ná einni blogg-færslu á morgun, áður en ég legg af stað.

Allabaddarí Fransí

Nóg að gera í skipulagningu ferðalaga, þessa dagana.  Glöggir lesendur sjá það strax að þarna er talað um ferðalög í fleirtölu.  Jú, annað ferðalag virðist vera í uppsiglingu í haust.  Þannig er mál með vexti að það eru víst ein fimm ár síðan ég fór á frönskunámskeið og kynntist þar 9 skemmtilegum konum.  Námskeiðið var haldið á Ile d’Olerone í Frakklandi og var bráðskemmtilegt í alla staði. Þarna eyddum við viku og skipunin var að ekki mætti tala annað en frönsku nema í undantekningartilfellum.  Hér þarf að taka það fram að engin okkar var neitt sérlega sleip í frönsku.  Svo gerðist það að árið 2004 tókum við okkur saman, fjórar úr þessum hópi og fórum aftur til Frakklands.  Í þetta skipti leigðum við okkur hús og bíl og eyddum heilli viku á þjóðvegum landsins (ja, meira og minna).  Það var ekki leiðinleg ferð.  Án þess að ýkja er óhætt að segja að þó ýmsir óvæntir hlutir hafi gerst, þá var verulega gaman, mikið hlegið og spekúlerað.  Við þessar 4 sem fórum höfum passað það að láta hinar sem eftir sátu vita, hvað við skemmtum okkur svakalega vel. 

Jæja, í dag gerðist það að alls sjö konur úr þessum hópi hittist til að skoða möguleika á að leigja sumarhús í Frakklandi í haust og spjalla almennt um það hvað svona ferðir eru skemmtilegar.  Nú er svo komið að við höfum ákveðið að hittast einu sinni í mánuði til skrafs og ráðagerða varðandi sumarhúsaferð til Frakklands í haust!  Að sjálfsögðu lagði ég til að næsti fundur verði haldinn með fjarfundabúnaði, svo ég geti fylgst með þróun mála úr annarri heimsálfu.  Ég má ekki missa af neinu.

Regnhlíf, bíll, strætó og lofthræðsla.

Göngutúrinn n.k. mánudag verður betri en á horfðist í gær.  Nýjasta veðurspáin fyrir Washington er gjörbreytt, skjótt skipast veður í lofti – eða þannig.  Nú er spáð að það verði skýjað á mánudag, 11°C hiti og vindur 14 m/klst.  Er það ekki bara gola?  Spáð er aðeins kaldara á þriðjudaginn eða 7°C hiti, skýjað og meiri blástur: 18 m/klst.  Skúrir á miðvikudag og rigning á fimmtudag.  Best að taka regnhlífina með.  Listinn yfir farangurinn tekur stöðugum breytingum. 

 

Þar sem „heimilið“ verður í 15-20 mín. göngufæri við „vinnustaðinn“ reikna ég með að nota ganglimina en ekki önnur farartæki, til að koma mér á milli staða.  Annars segir í bók um borgina að það sé auðveldast að komast um hana með því að nota neðanjarðarlestirnar.  Þar segir líka að það séu neðanjarðarlestatengingar um alla borg nema Georgetown og tengingar líka við úthverfin í Maryland og Virginia.  Reyndar sagði Gulla frænka mér það um daginn, að ég gæti tekið lest frá stöð skammt „heiman“ frá mér og alla leið til hennar í Virginia.  Í þessari góðu bók kemur það líka fram að í þeim hverfum sem neðanjarðarlestakerfið þjónar ekki er þetta fína strætókerfi.  Svo er auðvitað möguleiki á að taka leigubíl.  Hins vegar sé ég fram á að ég muni ekki leigja mér bíl, því það er víst svo erfitt að fá bílastæði, segir í bókinni.  Fólki er ráðlagt að leggja bílnum, finni það stæði og nota síðan neðanjarðarlestakerfið.

Að lokum læt ég fylgja með mynd, sem ég fann áðan og hefur ekkert með þessa færslu að gera.  Hún er ekki ætluð lofthræddum.

Þetta er allt sem ég vildi segja, í bili.  Hafið það gott það sem eftir lifir dags.

Veðurfréttir

Kíkti á www.weather.com til að tékka á veðrinu í Washington.  Það er ískalt þar; 4°C en „feels like“ 2°C.  Loftþrýstingur 1012,5 mb. og skyggni 16,1 km.  Sólin mun skína n.k. laugardag en líklega verður hún sest þegar ég lendi loksins í borginni.  Á sunnudag fer að rigna og verður svo fram á fimmtudag í næstu viku en þá á sólin að brjótast fram, spáð er 5-11°C hita.  Veðrið fer batnandi...........

 

Mér hefur verið ráðlagt að taka með mér hlýja peysu, líklega þarf ég að taka allan fataskápinn með mér því það verður komið vor, jafnvel sumar þegar síga fer á seinni hluta ferðarinnar.  Skelli lopapeysunni með og læt það ráðast með restina, það eru jú margar búðir í borginni, er það ekki?

Hjólkoppaævintýri Runólfs Mergjaða

Fyrir nokkrum vikum var vinnustaðapartí, sem er svosem ekkert nýtt né frásagnarvert.  Hitt er annað mál að Runólfur Mergjaði bar mig innanborðs að samkomustaðnum.  „Best að geyma hann í bílskýlinu,“ hugsaði ég, „svo ekkert komi fyrir hann á meðan ég er í burtu.“  Þarna var ég náttúrulega að storka örlögunum, því bílskýlið er hálfopið þannig að þegar ég kom aftur að Runólfi, hafði öllum hjólkoppunum verið stolið af honum.  Segi og skrifa: öllum fjórum.  Það fannst mér ekki falleg sjón og ákvað að kippa því í liðinn án nokkurra vafninga.

„Æ, hvað heitir hann aftur koppasalinn sem býr við Rauðavatn? “ spurði ég stúlkuna sem svaraði hjá 118.  Hún hafði ekki hugmynd um það.   Ég sem hélt að það væri hægt að spyrja þær um hvaðeina; uppskriftir, heimilisviðgerðir o.fl.  „Valdi koppasali“, sagði Kári tengdasonur Steina bróður og ég hringdi aftur í 118 til að fá símanúmerið hjá honum.  Auðvitað átti Valdi hjólkoppa, ekki í hundraðatali, heldur í þúsunda ef ekki tugþúsunda.  Hann átti ekki í neinum vandræðum með að finna fjögur stykki á hann Runólf Mergjaða.  Að vísu reyndust tveir þeirra vera of lausir til að hægt væri að treysta því að þeir færu ekki af í næstu beygju.  „Heyrðu vilt þú ekki bara fara og ná í aðra, ég bíð bara í bílnum á meðan, það er svo kalt og hált“, sagði ég. „Sumir keyra í burtu.“ „Ég lofa að keyra ekki í burtu á meðan.“ 

Jæja hann hvarf bak við hús og kom rétt strax með þrjá hjólkoppa, sem allir pössuðu eins og flís við rass.  Mig vantaði bara tvo til viðbótar við hina tvo sem höfðu smellpassað í fyrri tilrauninni, þannig að ég fékk þann þriðja með í kaupbæti. „Þú verður þá að auglýsa mig í staðinn.“  Ég er semsagt að efna það loforð núna.

 

Af hverju er ég að segja þessa sögu núna?  Jú, vegna þess að ég komst að því í dag að einhversstaðar úti í myrkrinu liggur hjólkoppur af Runólfi Mergjaða og sá sem ég fékk í kaupbæti, kom sér að lokum vel.

Ferðaáætlun

Nú er ljóst að ferð mín til Washington verður „fyrir alvöru“.  Ég fékk farmiðann í hendur í gær.  Jamm.  Hann hljóðar upp á flug til Boston, (skipti þar um flugstöðvarbyggingu,) flug til Duelles í Washington, sex vikur líða, þá flug frá Baltimore og heim.  Lendi í Keflavík að morgni annars í páskum.

 

Biðtíminn í Boston er þrír tímar.  Það hlýtur að vera nægur tími til að fara í gegnum tollinn, ná í farangurinn, finna flugstöðvarbyggingu C en þaðan er flugið til Duelles-flugvallar í Washington, skrá sig í flugið og fá sér eitthvað í gogginn.

 

Sem betur fer gengur „shuttle bus“ númer 11 milli bygginga B (þar sem ég lendi) og C á 8 – 12 mínútna fresti á tímanum frá kl. 4 eftir miðnætti til kl. 1 eftir miðnætti.  Stoppistöð er á „lower baggage claim“ í hverri flugstöðvarbyggingu.  Ég ætti að ná auðveldlega í svona „shuttle bus“ . 

 

Kannski þessar upplýsingar komi einhverjum lesandanum vel einhverntíma í framtíðinni.

 

Ekki meira í bili, Edda og Ási eru að hringja á dyrabjöllunni.

Málinu reddað!

Málinu hefur verið reddað.  Þessi dásamlegi póstur barst rétt í þessu frá Olgu frænku:  „Ég ætla bara að koma og sækja þig og svo verður þú bara nóttina hjá okkur og ég fer svo með þig niður á hótel á sunnudaginn. Líst þér ekki bara vel á það? “  aðeins seinna kom þetta: „.......og svo kemur þú auðvitað með á Þorrablótið!!!!!!! “  Það verður þorrablót hjá Íslendingafélaginu á meðan ég verð í Washington og mér er boðið!  Ekki nóg með það, ég get lent áhyggjulaus í borginni seint að kvöldi laugardags (kl. 22:33), þarf ekki að leita að leigubíl, hóteli eða einu eða neinu.  Verð bara sótt.  Ljómandi, svo ég noti orðið sem Steingerður kynntist að nýju í gærkvöldi.  Aldeilis ljómandi.

Listaverk

Listar eru til ýmissa hluta nytsamlegir, ég tala nú ekki um þegar ferðalag er fyrirhugað.  Ég er hvorki að tala um parketlista né loftlista, hahahahaha, heldur þá sem innihalda langa skrá yfir ýmis nauðsynleg atriði sem ekki má gleyma.  Núþegar hef ég útbúið nokkra s.s. einn yfir þau gögn sem mér sýnist að ég taki með mér úr vinnunni og ég get notað sem „hækju“ á námskeiðinu, efni sem til er á íslensku yfir það sem námskeiðið spannar.  Annar er yfir farangur sem ég er að spá í að taka með mér en hann á eftir að breytast mikið fram á síðasta dag, mikið um útstrikanir og viðbætur.  (Engir auðir eða ógildir).  Svo er það listinn yfir heimilsföng og símanúmer vina og kunningja sem eru á svæðinu, hann má ekki gleymast.  Einn listi er alveg óhannaður en hann á að innihalda þá staði sem ég þarf nauðsynlega að skoða þegar ég verð komin til Washington.  Þar kemur ýmislegt til greina. Að síðustu má ekki gleyma listunum sem ég fékk frá námskeiðshöldurunum annar yfir dagskrána, hinn yfir lesefnið.

 Ein vinkona mín gerir lista á hverjum degi yfir það, sem hún þarf að koma í verk þann daginn.  Það sem mér finnst sniðugt við listann hennar er að hún skrifar efst á hann nokkur verk sem hún hefur þegar lokið og strikar jafnóðum yfir þau, því þá finnst henni hún hafa afkastað meiru en raun ber vitni.  Sniðugt hjá henni.  Engin nöfn verða nefnd en hún þekkir sjálfa sig, ef hún les þetta

Traustur vinur getur gert kraftaverk, tralalalala

Það sannast alltaf betur og betur fyrir mér að það er gott að eiga góða að.  Ég bjallaði í Gullu frænku (borið fram með smell-hljóði e.o. málmurinn gull) áðan en hún er önnur þeirra sem býr rétt fyrir utan Washington.  Það var sannarlega gaman að tala við hana.  Hún ætlar að kenna mér á neðanjarðarlestakerfið í höfuðborginni sem er mjög gott kerfi að hennar sögn.  Auk þess benti hún mér á ýmislegt sem getur komið sér vel t.d. það að nú er kalt í borginni og að rakinn veldur því að það virðist ennþá kaldara en hitamælirinn sýnir.  Best að taka með sér góða peysu og hlýja yfirhöfn.   Hún var ekki lengi að átta sig á, hvar ég mun búa og gat staðfest að sá staður væri mjög miðsvæðis.  Við ákváðum að ég myndi hringja í hana, á sunnudegi eftir hálfan mánuð.  Hugsa sér; ég verð í Washington eftir hálfan mánuð!

 

Annað símtal og ekki verra var rétt eftir hádegið í dag, þegar ég sló á þráðinn til Fríðu mágkonu til að tékka á Geira Danmerkurfara.  Það skipti engum togum að hún bauð mér í mat; kjöt í karrý og ég rauk af stað með hálfblautt hárið (nýstigin upp úr freyðibaðinu) enda átti ég eftir að keyra til Keflavíkur.  Ýmsir fjölskyldumeðlimir voru samankomnir til að gæða sér á kræsingunum; Fríða og Nonni, Aðalgeir, mamma og ég.  Aðalgeir dreif sig í pönnukökur til vinar síns, varla búinn að kyngja síðasta kjötbitanum.  Ég held að hann hafi misst af ísnum sem var í eftirrétt.  Fljótlega eftir hádegið mættu þeir feðgar Ingimundur og Aðalgeir yngri.  Ekki spillti það gleðinni þegar þau birtust örlitlu seinna: Minný, Sigvaldi og Þorkell.    Það var ekki komið að tómum kofanum hjá Hólmfríði frekar en fyrri daginn; hún dró fram heimabakaðar gerbollur og þessa fínu súkkulaðitertu með kaffinu. 

Aðalgeir yngri, 2 ½ árs var mjög upptekinn af því að leika sér að skurðgröfu og vörubíl og lýsti því fyrir okkur hvernig snjórinn á eldhúsgólfinu hjá ömmu hans var grafinn upp og skellt á vörubílspallinn.  Ýmislegt fleira bar fyrir augu hans, sem þurfti að skýra fyrir okkur fullorðna fólkinu enda sáum við lítið sem ekkert af því sem bar fyrir augu hans.  Gaman að lifa sig inn í ímyndanir barnanna, alltaf fullt að gerast þar.

 

Gurrí mín, ég er sko ekki búin að gleyma þér, það er svo sannarlega gott að eiga þig að líka.